Bugün kıyametin ( ben sadece deprem diyemiyorum ) üzerinden 10 koca gün geçmiş. 10 gündür sıcak yatağa girmekten, sıcak yemek yemekten, çocuklarıma sarılıp öpmekten utanarak geçirdiğim 10 gün 10 gece.
Ben 99 depreminde Yalova'daydım. Devlet hastanesinde acil servis hemşiresiydim. Gece evden aşağıya sağ salim inebilmiş biri olarak aklımıza ilk gelen yere hastaneye koşturmuştum. İlk gece mahşer gibiydi. Ölenler, yaralılar...
99'da ailemden kayıplarım olmuştu benim. 4 kuzenimi kaybettim. ( ki birini gerçekten kaybettim. Ölüsü bile ortada yok. En azından diğer üçünün bir mezarı var ) Çok arkadaşımı kaybettim. Büyük acılar, travmatik görüntüler gördüm. Ama inanın bana Maraş depremi kadar acı vermedi.
Bugün ben bu kez neden daha fazla etkilendim diye düşündüm. Neden kendimi bu kadar suçlu, bu kadar yetersiz, bu kadar aciz hissediyorum ?
Sanırım 99'da deprem sonrasında uzunca bir süre aktif çalıştığım için kendimi işe yaramış biri gibi hissediyorum. Orada ölmemiştim, yaralanmamıştım ve yardıma ihtiyacı olan, gücümün yettiği her yere arkadaşlarımla beraber koşturmuştum. Yalova'nın ardından Kaynaşlı depreminde bölgeye gitmiş, buraya gönderilen yaralılara bakabilmiştim.
Şimdi sağlık problemimden ötürü gidemedim. Bir işe yaramadım. Kendi çapımda maddi ve manevi yardım dışında elimden bir şey gelmedi. Çok üzgünüm. Hem de çok. İçimde kocaman bir acı var. Tarifi yok. Dünya üzerinde ki hiç bir dilde karşılığı yok.
Dün televizyonda bir psikolog açıklama yapıyordu. Kendinizi suçlamayın diye. Unutmayın 1 insan hiçbir şeye yetemez dedi. Elinizden geleni yapın. Ama kendinizi daha fazlası için suçlamayın. Normal yaşantınıza yavaş yavaş dönün. Doğaya çıkın, yürüyüş yapın. Demesi kolay yapması zor gibi şimdilik. Bakalım biz ülkece bu enkazın altından nasıl çıkacağız.
Hepimizin başı sağolsun.
Güzel yürekli insan iyiki varsın ❤️
YanıtlaSilBir şeyler yapamamak insanı çok etkiliyor.
YanıtlaSilacı duyuyorsan canlısın başkasının acısını duyabiliyorsan insansın diye bir söz var ya (tolstoy'a ait olduğunu yazıyor) işte şimdi bu sözün ne kadar gerçek olduğunu anlayabiliyorum. Siz insansınız Rabbim hepimize sabır versin.
YanıtlaSilBenzer duyguları küçük farklılıklarla yaşıyoruz. Mutluluk ve huzur batıyor adeta. Rahat anlarınızda rahatsız durumda olan çocuklar, yaşlılar, hastalar, yaralılar geliyor aklınıza. Utançla, mahcubiyetle karışık bir duygu
YanıtlaSilkalbinizde adeta kuş çırpıntılarına, yüzünüzde yanmalar yaratıyor...
Oysa bir yıldır İzmir'in bir ilçesinde yaşıyoruz. Deprem haritalarında bulunduğumuz yer kıpkırmızı görülüyor. Pek çok hayat kararmışken hayata toz pembe bakılabilir mi ki... ?
Afet bölgesinde yaşananları hissedebiliyoruz. Hiçbir şey yapamadan uzakta olmamız bu suçluluk duygusunu tetikliyor. Yediğimiz, içtiğimiz ve sıcak yatağımıza yattığımız için suçluluk duygusu hissediyoruz. Bu çok normal bir duygu. Literatürde adı, 'hayatta kalanın suçluluk duygusu' olarak geçen bu his, 'neden orada ben değil de başkası vardı', 'ben iyiyim ama onlar kötü durumda' gibi düşünceler sonucunda ortaya çıkıyor. Suçluluk duygusuna en iyi gelecek şey; aksiyona geçmek, bir fayda sağlamak, üretmek, desteklemek ve yardım etmektir.
YanıtlaSil