17 AĞUSTOS

2000'li yıllarda ne olacağız acaba diye hayal kurardık kardeşimle. O uzay polisi olacağım derdi küçükken ben de üniversitede okuyan idealist bir gazeteci olacağım derdim. Hayaller ne güzeldir. İnsan kendisi için kötüsünü hiç düşünmez...

Ama hayat hiç sandığımız gibi bir şey değil. Sürprizlerle dolu. Can acıtıcı ne varsa başına gelebiliyor yaşarken. Mesela ben hiç deprem nedir bilmezdim. Daha önce çocukken haberlerde Erzincan ve Dinar depremi haberlerini duymuştum. Anlam verememiştim. Anlamak için yaşamak gerekiyormuş maalesef :(

17 Ağustos 1999 güzel bir yaz akşamı. Evdeyiz. Ailem bizi ziyarete Yalova'ya gelmiş. Çınarcık sahilde dolaşmış, dondurma yemiş gelmişiz eve. Yeni yeni yatma hazırlığı yapıyoruz. Birden bir uğultu koptu. O ses. Anlatamam ki size. Sanki dünya başımıza yıkılıyordu. Ki zaten öyleymiş.

Uğultunun ardından çamaşır makinesinin içindeki çamaşırlar gibi dönmeye, savrulmaya başladık. Koskoca bina bir çocuğun elindeki oyuncak gibi her yöne yukarı aşağı sallanıp duruyordu. Anlamadım ne olduğunu. Bitmek bilmiyordu üstelik. Ayağa kalktım. Düştüm. Kafama sert bir şey çarptı. Yanaklarımdan ılık ılık kan akmaya başladı ama acımadı. Öyle korkuyordum ki o anda acıyla işim yoktu.

45 saniye sonrasında daha önce deprem yaşamış olan babam " deprem oldu, sakince aşağıya inelim" dedi. Hep beraber zifiri karanlıkta gözyaşları içinde aşağıya indik. Tüm sokak dışarıdaydı. Ağlayanlar, bağıranlar. Mahallemizde yıkıntı olmamıştı. Büyük bir depremdi ama sanki bir şeyde yapmamıştı bize. Bir on dakika sonra polis olan komşumuzun telsizinden hiç unutmadığım şu sözler döküldü:

"sesimi duyan polis arkadaşlar görev başına, Yalova yerle bir oldu"

Babam hadi hastaneye gidiyoruz bize ihtiyaç vardır dedi. Evden hastaneye varana kadar işin boyutunu anlamıştım. Sokaklar geçilemez olmuştu. Yangın çıkmıştı. İnsanlar sokaklarda çaresiz. Hastane bahçesine ulaştığımda kıyametin tamda bu olduğunu anladım. Onlarca, yüzlerce insan. Yaralı, ölmüş,parçalanmış,her yer kan. Arkadaşlarımın arasına katıldım. Babamda sağlık memurudur. O da hemen eline bir kaç malzeme aldı ve yaralıların içine daldı. Dikiş attık, pansuman yaptık, ağladık, yine dikiş attık, yine serum taktık yine ağladık. Birbirimize sarıldık, çalıştık...Ta ki sabah olmaya başlayıp gün ağarınca anladık nasıl bir durumun içindeyiz. Her yer kan. Her yer yıkıntı. Her yer ölüm...


İrfan,özlem,afitap,paşa,melahat,deniz,ilhami, esma,ferhat,cumhur,aysel,melih,gürsel ve ismini bilmediğim bir sürü insan bir anda öleli 20 yıl olmuş...Tarık (kuzenim) 20 yıldır kayıp ne ölüsü ne dirisi var....20 yıl olmuş sanki dün gibi...17 ağustos seni sevmiyorum....

İşte bu da ilk gecenin sabahı videosu. Videoda babam, annem ve ben varız...
Yüreğiniz el verirse bakın..
TIK TIK