FIRTINA SONRASI GELEN SAKİNLİK

Siz de çocukluğunuzdan bu yana yalnız büyümüş, her derdini her sorununu kendi çözmüş, çözememişse içine atmış biri misiniz? 

Ben öyleyim.

14 yaşında ailemden ayrılarak ( eğitim sebebiyle ) bir daha evime dönmemiş, erken evlenmiş, erken anne olmuş, erken memur olmuş ( 17 yaşında ) ve dolayısıyla pek çok şeyle kendi başına mücadele etmiş biriyim.

Çoğu zaman bir sıkıntı yaşadığımda bunu dile getirmektense kendi kendime çözmeye ya da çözemiyorsam gizli gizli ağlayıp, bazen uykuya ve yalnızlığa sığınıp unutmaya çalışırım. Bilinç altımda neler neler var bulup çıkarmak için bence psikologlarla beraber bir arkeoloji ekibi çalışmalı :))

Ama işte insanoğlu olduğum için, sosyal bir varlık olmanın evrimsel sebepleri yüzünden bazen çok istemesem de, zorda kaldığım, darda kaldığım anlarda birine sığınmak, birinden ( nadiren ) yardım istemek durumunda kalıyorum. İşte tam da o anda karşımdaki insan beni çok iyi tanıyor olmasına rağmen yanımda olmadığında ben de film kopuyor. İçimden kopan fırtına o anda aklıma gelen ilk şeyi bile yapabilme gücü veriyor bana. Bugün ki gibi. 

Anlaşılmayı istemek en doğal hakkım diye düşünüyorum. Sadece anlaşılmak istiyorum. Bazen karşımdakinden önceliğim sensin mesajını almak istiyorum. Şu anda benden yardım istediğin için ne kadar zorlandığını biliyorum ve senden daha önemli hiçbir şey yok densin istiyorum. Çok mu zor? Bence değil. Çünkü ben çoğu zaman ( kadınlığın, anneliğin verdiği aptal hormonlar yüzünden ) kendimden önce karşımdakini düşünüyorum

.