KEŞKE SİHİRLİ DEĞNEĞİMİZ OLSAYDI? AMA YOK!

 

Bir yakınını kaybetmek çok acıdır. İnsanın eli kolu kırılır. Yüreği yerinden sökülürcesine acır. Sesin çığlığa sonrada hıçkırıklara dönüşür. Dünyayı yıkmak istersin. Öfkelenirsin ölüme. Neden o, neden biz?

Ama unutmamalı ki ölüm haktır. Doğum kadar gerçektir. Hepimiz için vardır.

Yukarıda ki fotoğrafı ana haberde ve bütün gazetelerde göreceğiz bugün. Ankara Keçiören Eğitim Araştırma Hastanesi ameliyathane kapısı. İçeride hastası ölen öfkeli kalabalığın sağlık çalışanlarına silahlı saldırısı üzerine ameliyathane ekibinin kapıda kurduğu barikat. Kendilerini öfkeli kalabalıktan korumaya çalışıyorlar. Ne acı.

Bakın ben bir hemşireyim. Tam 8 yıl acil serviste, 2 yılda ameliyathanede çalıştım. Ölmek üzere olan bir hasta için verdiğimiz çabayı size anlatamam. O mücadele, o koşturmaca, zamana karşı verilen amansız savaş. Ama sonunda kazanmakta olduğu gibi kaybetmekte var. maalesef onca çabaya rağmen bazı hastalarımız ellerimizden kayıp gidiyor. Ne sanıyorsunuz mesela; hiç umursamadığımızı, hasta orada ölümle kalım arasındayken bizim halaya durduğumuzu falan mı? 

İlk ölüm olayıyla karşılaştığımda Sağlık Meslek Lisesinde öğrenciydim daha 14 yaşındaydım. O kadar korkmuştum ki. Acilde bir sağa bir sola koşturan meslektaşlarımı gördükçe mesleğime hem saygım hem sevgim artmıştı. 

Keşke hepimizin elinde bir sihirli değnek olsa. İstediğimiz gibi dünyayı kontrol edebilsek ne güzel olurdu. Ama yok. Olmayacakta. O yüzden biz insan gibi yaşamaya çalışalım. İnsan olalım. Bu zor günlerde ve zor olmayan günlerde yoğun çalışma temposu altında hayatınız için koşturan sağlık çalışanlarına saygımızı kaybetmeyelim.

Sadece sağlıkçılar değil, polis, asker, öğretmen, mühendis, sporcu, ev hanımı, kadın, çocuk, yaşlı, adam, hayvan, bitki vs vs kimseye öfke ile yaklaşmayalım.