bugün sabah 1 anne 2 minik oğlan gördüm hastane bahçesinde...belli ki korkuyorlar..belli ki bir sorun var ama kime nasıl anlatacaklarını bilmiyorlar. Hal anlatmak kolayken dert anlatmak ne kadar zor oluyor...ait olmadığın bir toprakta, ait olmadığın insanlar arasında hayat kurmaya çalışan bir anne...savaşın acı yüzü..kadınların gözlerinde...kalsaydı ölecekti, tecavüze uğrayacaktı...geldi..bir umuttu...içimize girmelerinde sorun yok bence de..savaş bu...sorun bu insanların sokaklara salınmasında...bizi vicdanımızla sınayanlarda...çadır kentlerde daha iyi koşullarda yaşasalardı keşke...neyse...
bu sabah 2 simit aldım onlara...anneye almadığıma pişman oldum 
belli ki o da aç..düşünemedim...2 simit için bana bir sarılışları vardı anlatamam size...neden yazdım...ben ne iyi insanım falan diye değil...niye yazdım;
belli ki o da aç..düşünemedim...2 simit için bana bir sarılışları vardı anlatamam size...neden yazdım...ben ne iyi insanım falan diye değil...niye yazdım;
savaş mağduru mülteci insanlara daha iyi yaşam şartları sağlanmalı..
sokaklarda, aramızda 2 simit için sevinç çığlıkları atmasın çocuklar...
ne demiş koca şair;
ÇOCUKLAR ÖLMESİN
ŞEKER DE YİYEBİLSİNLER...
Masum bir çocuğu sevindirdiniz ve yazarak merhamete ışık tuttunuz. Bazen keşke daha fazla duyarlı olabilsek diyorum.
YanıtlaSilKeşke herkes gerçeğe bu pencereden bakabilse; keşke kibrimiz bizi ele geçirmeden, barışsak sokakları bu insanlarla paylaşmayla yüreğinize sağlık kıskandım kalbinizdeki güzelliği...
YanıtlaSilUtanırdınız beni. Bu dünyaya iyi olmak için geldik. Yaradılışımızın sebebidir yaşanmışlıklarımız. Her şey o kadar kötü oldu ki. İyi şeyler yok olup gitmekte. Yazarken bile açıklama yapma gereği duyuyorsunuz. Sizde duymuşsunuz. Okuyan o yazıyı ne amaçla yazdığının farkına varmıyorsa yaşamasın bu dünyada.
YanıtlaSil