Geçenlerde Ayşe Arman'ın kanserli bir anne ile yaptığı röportajı okumuştum. Kadın iki çocuk sahibi, kendisi Amerika'lı eşi Türk. Kanser olduğunu öğreniyor. Son evresinde artık hastalığın yani kurtulmak imkansız. Doktoru olabilecekleri anlatıyor ve diyor ki :
- İstersen hastanede yat tedavine devam edelim ya da kalan zamanını sen nasıl istersen öyle geçir.
Kadın kalan zamanını çocukları ve eşiyle geçirmek istediğini söyleyip evine gidiyor. Çocuklarına olacakları anlatıyor hem de hiç kıvırmadan, yalan konuşmadan. Onlar için günlük yazmaya başlıyor.
Bu hikaye beni çok etkiledi okuduğumda.
TIK TIK
Bu hafta sonu Gebze'de aile büyüklerimizi ziyaret ettik. Orada bir hastamız vardı. Kanser. Kendisi bilmiyor.Bütün aile hatta köylüler seferber olmuşlar ama adamcağız kendisini şeker hastalığından dolayı halsiz düşmüş sanıyor. Ben dedim ki:
-Neden hastalığını kendisine söylemediniz?
-Çok acımasızsın ona moral lazım, söylenmez dediler.
-Valla sizden birine bir şey olsa ben saklamam söylerim, belki kalan vaktinde helalleşmek istersin,söylemek istediklerin vardır söylemek istersin ya da ne bileyim tövbe etmek istersin.Bu hakkı elinizden alamam dedim.
Şimdi sizlerin fikrini merak ediyorum açıkçası. Sizce ben sağlıkçı olmam sebebiyle bu konuda fazla mı acımasızım ya da sizde benimle aynı fikirde misiniz?
