İnsanın bazen kendiyle baş başa kalacak ve düşünecek zamanı olmalı.
Biraz yalnız kalmalı insan.
Etraftakilerden uzakta bedenen olamasa bile kafaca uzakta kalmak istediğinde verdiğin belirtileri görmeli ve anlamalı dost dediklerin.
Durmadan deşmenin, sorgulamanın bir anlamı olamayacağını bilmeli yanında yörende duranlar.
Anlatmak istesem zaten sökülürüm hatta dökülürüm dediğini duymalı sen dile gelmeden.
Mesele ben değilim.
Bi arkadaşım için yazıyorum bu satırları.
Onu anladığımı bilsin diye.
Kafasında ki soru işaretlerinin neden kaynaklandığını bilmesem de gördüğümü, hissettiğimi bilsin diye.
O mutsuzken mutsuz olduğumu, elini uzattığında onu yukarı çekebileceğimi bilsin diye.
Belki abartıyor olabilirim şu an.
belki de benim sandığım gibi değil derdi.
Belki de sadece kafa dinlemeye çalışıyor.
gerçekten yok bişeyi ama olsun suratı asık ya, kafası gidik ya meraklanıyorum onun adına.
Yazmak rahatlatıyor insanı.
Ona söylemek istediklerimi yazıyorum çünkü sanki bunları ona söylesem de şu anda çekemeyecek durumda olabilir.
Yazıyorum çünkü söylemek istediklerim tam olarak bu olsa da konuşurken bunları söyleyemeyebiliyorum çoğu zaman.
Arkadaşlık o kadar basit ki.
İş arkadaşı, apartman arkadaşı, yol arkadaşı, okul arkadaşı vs vs..
Ama dostluk zor.
Biz dostuz ve beşi bir yerde çok güzeliz.
Seni de çok seviyoruz...
